UNHA FAMILIA DE COCHOS NA LEIRA

                                    

   Convivir con cochos non sempre é cousa fácil.

Ao primeiro foi o porco de San Antón, en Espasante, un cocho doméstico dos que se matan polo San Martiño e que campa ás súas anchas durante todo o ano pola vila. É un cocho simpático e de paso lento, con unha vida social das máis prolíficas da zona. Ningún lugar é extrano para el. Tanto pode estar no peirao, aproveitando o fresco da mañá, na praza da vila na flor do día como tocando a súa pequena campá na hora do xantar. Polas tardes, en tempo de verán, prefire a praia, para ir fozar nas toallas dos bañistas urbanitas que descuidan o seu campamento por uns intres.

Logo veu o porco bravo, aquel que os cativos iamos procurar ao máis profundo do monte nas longas tardes de primavera, pero que nunca lograbamos ver. Era coma o monstro do Lago Ness ou o coma o home das neves, que están no imaxinario de todos, mais que só as persoas máis idealistas se aventuran na utópica tarefa de facerlles unha foto.

Así era o porco teixo alá polos anos oitenta do século pasado. Un produto da imaxinación de moitos e fonte para a conversa desenfadada dos paisanos do lugar.

O tempo real foi pasando de xeito lento, e un día de inverno de finais da década dos 90 apareceu un cochiño mouro, máis pequeno ca os domésticos, de andar máis espilido, con dous cairos pronunciados cara arriba, coa faciana alongada a xeito de punzón que lle permite cavar na terra fácilmente na procura de bulbos cos que alimentarse.

A utopía facíase realidade.

Fóra simpático este primeiro encontro, unha clase de zooloxía en toda regra, coma quen vai de visita a un parque zoológico, pero máis fascinante, porque estes eran animais salvaxes sen control humano aparente, que convivían no teu mesmo espazo natural.

Disque algúns cazadores ceibaran algúns exemplares había algún tempo e que estes se fóran reproducindo de cinco en cinco, aproximadamente.

Hoxe en día, para ver un porco bravo por estas terras, non é preciso alonxarse das fiestras das casas, só é preciso outear de vez en cando a paisaxe mentres se pela unha mazá e a alerta de leves movementos nas follas dos felgos, farán que vostedes enfoquen o seu obxectivo cara a uns vultos redondos de materia animal que se moven e que non son outra cousa que porcos bravos.

Onte vímolos pasar á présa pola estrada principal da aldea. Eran as cinco da tarde cando un destes porcos se dirixía cara a nós. Metémonos na casa e cerramos a porta cando observamos que un grande macho atravesaba a calzada sen reparo ningún. Ao instante atravesou a femia seguindo o rastro do seu cónxuxe para dar paso a unha fila marabillosa de pequenos porquiños coa pele máis clara, que corrían en procesión na procura da protección necesaria dos seus proxenitores.

Agora forman parte da comunidade de veciños, non sabemos se están censados e van botar no día das eleccións ao parlamento galego, o que si sabemos é que son moitos e están ben armados. A súa arma fundamental chámase fociño. Fozan nas patacas, fozan nos bulbos das plantas, fozan na herba na procura de raíces e ata fozan nos paseos marítimos dalgunhas vilas importantes, levantando os adoquíns de xeito agresivo para algúns humanos, que nos protexemos da súa presenza mediante longos cercados con fíos, que descargan electricidade ao contacto coa pele.

Quedarémonos nesta ocasión coa parte lúdica do asunto e unha vez máis dentro duns intres ou como moito mañá, ollaremos atentamente e en silencio –porque o excesivo ruído humano axótaos- desde a nosa fiestra, este despregue de natureza salvaxe inagardada que convive con nós.