MARMELADA DE PEXEGO. RECEITA

Xa chegou o tempo de recoller a froita das árbores. É o tempo de que aparezan os primeiros figos, melocotóns, peras ou pexegos.

Estes últimos son moi abundantes pola nosa zona, tanto, que non hai suficientes bocas que dean abasto ante tal cantidade de produto fresco. É moi habitual que os veciños con un ou varios pexegueiros, nos concedan a posibilidade de achegarnos á súa(s) árbore(s) para recoller unha ou varias bolsas cheas. Aínda que tamén é habitual que cheguen á casa cos pexegos sen preaviso, o cal é de agradecer.

Evidentemente, ante tal deferencia, imos a buscalos, pero sabemos que en dous ou tres ou quizás catro días terán podrecido. Por eso decidimos elaborar esta marmelada.

Nós coñecemos dous tipos de pexego: de cor verdoso-abrancuxado, e de cor melocotón-alaranxado. Os primeiros comémolos na súa sazón e os que se perden deixámolos ir, pero cos segundos facemos esta marmelada, porque consideramos que os verdosos-abrancuxados teñen un sabor acedo, que non remata de convencernos para este uso.

Facer marmelada de pexego como nós a facemos é moi sinxelo. Só se precisan os pexegos e azucre abundante.

O da esquerda non é un pexego, é unha pera pintada no hule

Resulta moi preguizoso ter que pelar unha bolsa grande chea de pexegos, non o nego, pero entre dúas ou tres persoas con conversa agradable e un groliño de cervexa de cando en vez, a cousa faise máis levadeira. Desta maneira, en media hora ou menos, teremos a froita pelada, troceada e lista para comezar a facer a marmelada.

Á froita debemos engadirlle unha cantidade de azucre suficiente como para empapar de maneira xenerosa a froita por todas as partes. Sen medo, pero sen pasarse. Trátase de endulzar a froita, non de afroitar o azucre. Teño oído que hai que botar a mesma cantidade de azucre ca de froita. Nós non estamos moi seguros disto, porque unha marmelada é froita con azúcre, en maior ou menor cantidade. Mesmo se derretimos a froita nunha tixela estaremos a elaborar marmelada, e o único azucre que conterá será o propio da froita. Debemos engadir que as proporcións dependerán de se queremos acadar un resultado máis ou menos azucrado. Esta subxectividade na maneira de proceder, tamén a aplicaremos á textura, isto é, se desexamos non atopar tropezóns de froita ou atopalos, manteremos máis ou menos tempo, respectivamente, o produto en ebullición. En calquera caso, unha media hora é suficiente, axudándose cun garfo de pao para darlle voltas –desta maneira non se pegará á tixela- e triturala lixeiramente ao gusto.

Unha vez feita a marmelada, debemos cocer os botes de cristal, xunto coas súas tapas e un pano de cociña, de maneira que a auga cubra todos os elementos. O tempo de cocción é de aproximadamente vinte minutos. 

Axudados por unhas pinzas –porque queima- retiraremos os botes da auga fervida e comezaremos a enchelos. Debemos enchelos ata arriba de todo, de maneira que a marmelada, case saia do recipiente. Posteriormente, tapámolos ben e colocámolos coa tapa para abaixo e o cu cara arriba ata que estean fríos.

Cando arrefríen de todo xa podemos gardar a marmelada porque está lista para consumir.

Aclaración:

Hai quen coce os botes cheos de marmelada. Hai quen os coce con unha capa de parafina –que se pode mercar en farmacias- para que aguante máis tempo sen que se estropee. A nós, a marmelada que facemos consumímola nos dous ou tres meses seguintes á súa elaboración, e esta maneira de embotar resúltanos efectiva. Se facemos grande cantidade para que nos dure un ano ou máis en bo estado quizás sexa mellor cocer os botes coa marmelada e sellala coa parafina.