Ocórreseme podar o romeu.
Podar herbas e arbustos é como facer a manicura, ir á perruquería ou depilar o pelo. Iso di un veciño meu que viviu durante a Segunda República e sabe moito disto.
Ao medraren, algunas pólas –ou como se chamen- sobresaen máis ca outras e queda feo (ou non?), pois o xardín vese desequilibrado e salvaxe por onde non debe estalo, aínda que disto non estou seguro.
Nisto foi que había unha abella.
E pensei: Que fai aquí esta abella? Vai algo de frío! É xa o mes de novembro. Onde estarán as compañeiras? Tratarase do cambio climático Serei tan ignorante sobre o medio natural? Probabelmente non. Seguro.
A abella estaba a darlle unha aperta cariñosa ao arbusto. Non se movía. Unha hora máis tarde segue sen moverse.
Podarei ou non podarei?. A propiedade é miña e xusto esa póla é a que quero cortar agora.
Bah!
Como me atrevo?! O xardín é máis dela ca meu.
Serei parvo!
No hay comentarios:
Publicar un comentario