A TABERNA DO FAIADO

Onte camiñaba por unha travesía que non sabía a onde levaba. Era venres pola tardiña nunha vila das de por aquí –tanto ten o nome-. Non sei cal foi o motivo que me levou a pasear por alí, quizás o cansazo de repetir os mesmos lugares e ambientes ou o gusto que un ten de indagar novas rutas para, se cadra, atopar novos personaxes máis alá do que se está habituado a ver nesas horas dese día da semana.

Unhas veces soa a campá e outras non. Cando un non sabe o material que procura é difícil atopalo, aínda que calquera poida imaxinar aquilo que máis lle gustaría que pasase nese preciso instante e que nos máis dos casos se soe negar, quizás  poder ir a un concerto dun  artista admirado, visitar un país lonxano que nos atraía, atopar a unha persoa coñecida concreta  para poder falar con ela, desas que nos agradan e viven moi distantes de nó, e que case nunca vemos, ou algo que poida resultar máis simple e probable, atopar un local que nosfaga “pim” e e que se distancie, na forma e no fondo,  de todos os demáis.

A que tipo de local me refiro?

Refírome a un local sen-ambiente, ou anti-ambiente, ou contra-ambiente, se entendemos por ambiente a un grupo máis ou menos tumultuoso de xente impersoal e común,  ou que poida pertencer a un grupo definido de individuos que se afasten doutros individuos  con outras características diferentes: bares habituais de copas, bares habituais de viños e tapas, pubs nocturnos de tribos diversas, ou sen ser de tribo, bares que agrupan os individuos por ideoloxías,  quizás deses nos que en hora punta poida un cheirar moitas colonias, competir en grandeza, en beleza, en interese, en estilo no vestir, en estilo na mirada, en estilo na ausencia de mirada,  ou na posición e colocación no medio …

Estes locais aos que me refiro están  situados lonxe  dos outros, nun calexón sen saída, nunha rúa afastada do centro, ou pode que no centro pero nun entrante da rúa que ninguén ve ou case ninguén quere ver, quizás se sitúe fóra da vila,  pero ninguén mo dixo.

Por iso eu me afastei naquel instante, para ver que podía haber por alí. Era cedo, aínda non caera a noite, e tanto tiña alonxarse un pouco máis abaixo. ¿ Atoparía alguén ou algo interesante , un mariñeiro recén chegado do mar con xersei de la verde que contase a historia da galerna, un cura solitario facendo crucigramas que acompañase a conversa?  Unha labrega sen afeitar  falando coa veciña de electrocardiogramas e ósos metacarpianos tamén me valería, sería como unha custosa terapia antidepresiva.  Hai xente no mundo!  pensaría… e deixaría de sufocar.

Ao cabo duns intres alguén me reclamou.

Era o Alberto, quería entar na Taberna do Faiado.