É tal a perda poboacional deste lugar,
que chego a pensar que o mundo deixa de existir. Ese mundo que engloban Viveiro e Ferrol e Lugo ou Vigo, por exemplo, deixaron de
existir. Non os bens inmobles ou mobles, senón a xente. E que se quixese ir pasear ou xestionar calquera asunto, non existise máis ca o
xestionador e eu e o resto fosen casas baldeiras que comezasen a derrubarse.
Sinto pena, isolamento, impotencia e un pouquiño de esperanza, pero esta non sei de onde vén.
Non é unha desaparición que veña
como consecuencia de calquera elemento explosivo, ou peste, na que a
poboación que queda se alie para unir forzas en contra da opresión
ou da desgraza. Non! Porque no meu maxín non hai desgraza nin
opresión. É cuestión de selección natural, na que nos toca perder
porque somos máis débiles ou ben aínda sendo máis fortes, non
tivemos as azas abondas para conquerir a continuidade da especie.
Se penso no resto do mundo, como
dicía, quérome referir ao mundo de aquí, non sei exactamente
cantos quilómetros, nen se a nulidade se afastaría máis alá da
Iberia, o que sí sei é que por aquí cerca a xente que quedase,
tería a obriga de coñecerse, falar e compartir vivencias entre sí,
e algunha vez, por acaso, podería relacionarse con alguén que
pasase, pero temporal e fugazmente.
Cada día un novo caso chega aos
meus oídos, ás veces non son feitos consumados, senón intentos ou
pretensións de fuxida, como se a xente estivese segura de que o
cambio de lugar xerase maior felicidade.
Se o meu subconsciente quere ir a
outros países, normalmente vai á China, Xapón, Brasil, os Estados Unidos e
Londres -onde se aprende inglés, todos van alí aprender inglés-. Son
lugares onde se reunirían os escapados, porque nestes lugares é
onde máis xente se acumula, ou a el parécello. Se puidese (el)
poría un anuncio -non penso axudarlle a tal labor- reclamando, non
aos ausentes vivos e escapados, senón xente descoñecida da que
sobrase neses lugares superpoboados para encher os ocos que aquí
quedaron nas casas, e as habitasen. Só os ocos, nada máis que os
ocos. Para que máis?
Seríalle igual a raza ou a condición
social, incluso se decantaría pola variedade de razas e de cores, se
puidese elixir, para fundar unha nova orde social local de varietés.
Non me pregunten polo traballo, porque
non sei de que viviría tanto novo inquilino. Algo seguro que ía
aparecer. Por exemplo, ao sermos máis xente, crearíamos unha área
de autoservizo na que intercambiaríamos bens uns cos outros,
mercaríamos e venderíamos inter nos e tamén co exterior
-porque o comercio sería libre- se houbese alguén disposto a
permutar, ben fose por propio interese ou mediante subvención a
fondo perdido que redundase no noso beneficio, claro está. Ao
sermos máis votantes, haberíamos recibir tamén maior atención.
Logo xa viría o resto. O bo e tamén
o malo, o decente e o indecente, o correcto e o incorrecto, o
decoroso e o indecoroso, o sublime, o normal e o anormal -segundo os
distintos criterios-, as pelexas , o monte queimado, a mestura racial,
a mestura idiomática, os problemas de clase, os guetos, as novas
creacións, as novas ordes relixiosas, as novas formas de organización social e política, as novas correntes literarias
e artísticas, as novas formas de goberno e convivencia, aínda por
inventar, e tamén os novos mitos e feitos refundacionais.
Cando viaxo a vilas cercanas máis grandes ou a cidades que cría desaparecidas, aínda que sexa pertiño,
esperto deste soño e vexo que alí aínda existe xente que fala nas rúas, e que
participa en eventos culturais, verdadeiramente culturais, e que aínda
queda masa humana suficiente como para formar conxunto en caso de
catástrofe recoñecida por todos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario