LECTURA CURATIVA

Por veces, sinto a necesidade imperiosa de pórme a ler, como se quixese escapar do mundo real físico que me circunda e imbuírme noutro, tamén real, pero non palpable cos sentidos.

Paréceme que lendo, protéxome contra os males deste mundo, que non sexan estrictamente salutares.

Algo parecido lle acontecía a Forrest Gump, que se protexía -eu así o entendo- correndo máxicas distancias e tempos. Supoño que utilizaba o exercicio físico para evadirse e meditar. Algo parecido ao meu. Pero o meu non é só meditación, é necesidade de que alguén me conte algo interesante que me poida ser de utilidade na vida, a través de emocións, pensamentos ou ideas prácticas.

Non é só aquilo que leo o que me sacia, porque case calquera tema podería servir, é tamén o ámbito de presenza do libro que collo coas mans e a colección doutros libros que poidan estar cerca o que completa o rito. Así, convivo durante horas con papeis impresos, desexando que algo deles se introduza en min, aínda que só sexa unha idea mínima que eu logre entender. Vexo nomes de xente nos lombos e achégome a eles, e son amigos meus durante un tempo. E con este exército de persoas apuntalo a miña couraza e aseguro a miña supervivencia. Porque ben sei onde está o inimigo.

Este día, -hai pouco, para que ben se entenda, creo que cadrou no luns,... a última fóra como consecuencia de ver un neno ferido e cheo de pó rescatado en Alepo - volvín a ter unha crise deste tipo e alá fun. Rápidamente, collín o libro que tiña comezado días antes. Era unha selecta de artigos sobre as Irmandades da Fala, publicada co gallo do centenario da creación da primeira Irmandade na Coruña no ano 1916.

Mentres lía pensaba: Quen saberá o que é isto? Quen saberá da existencia daquilo outro? Quen lembrará quen era este home, ou aquela muller? Farían ben? Pensarían de xeito correcto ou incorrecto? ou pensar non é correcto nin incorrecto? Que sentido práctico pode ter ler isto? Sufrimento e inadaptación, quizás.

Rematado o artigo que estaba a ler, retomei a Albert Camús, nunha traducción en castelán de Le premier homme, que xa tiña, tamén, comezado.
Esta é a descrición que Jacques Cormery fai daquela muller
"-dulce, cortés, conciliadora, incluso pasiva, y sin embargo jamás conquistada por nada ni por nadie, aislada en su semisordera, en su dificultad de lenguaje, bella seguramente pero casi inaccesible, tanto más cuanto más sonriente parecía y cuanto más volcaba hacia ella su corazón-, sí, toda la vida había tenido el mismo aire temeroso y sumiso (...) como aguantaba para ella misma la dura jornada de trabajo al servicio de los demás , los suelos lavados de rodillas, la vida sin hombre y sin consuelo entre los restos engrasados y la ropa sucia de los otros, los largos días de faena acumulados de una existencia que, a fuerza de estar privada de esperanza, había perdido todo resentimiento, una vida ignorante, obstinada, resignada a todos los sufrimientos, tanto los suyos  como los ajenos."
que era a súa propia nai, a nai de Camus, pois trátase dunha novela autobiográfica, e que para el constituía, sen lugar á dubida, o ser máis querido do mundo.

De alí a dous días de lectura , -que non me permite outro tipo de lecer-, retomei a vida normal, e xa curado, comecei a andar e falar con outros.