UNHA FONTE CHEA DE CROISSANTS

Hai tempo xa que viñamos cavilando na posibilidade de elaborar os nosos propios croissants, porque na zona, non hai lugares onde mercar este tipo de produto caseiro e coa calidade que merecen. Supoño que os panadeiros da zona mércanos conxelados e métenos no forno para logo vendelos, ou esa é a impresión que a nós nos dá.

Normalmente, para o almorzo sempre ofertamos pan galego do día con manteiga e marmelada, froita, zumo de laranxa ou de pomelo, auga e un pedazo de queique caseiro como base. Non obstante podemos variar a oferta por razóns circunstanciais, é dicir, que imos a algún lugar onde se pode mercar unha bica interesante, pois mercámola, que os xoves hai churros de calidade na praza, pois ergémonos con tempo e imos na súa procura. Desta maneira se alguén pernocta uns cantos días, o seu almorzo contará con certa variedade tanto sincrónica como diacrónica.

A idea de elaborar os nosos propios cruasáns parte da lectura dunha entrada no blog “El Comidista”, na que se indica que en España non hai, en xeral, croissants de calidade, como sí acontece en Francia. Ao que nos preguntamos: por que en Francia se elaboran cada día de forma caseira e aquí temos que comelos conxelados? Será polo tópico de que son moi difíciles de elaborar e por iso non se fan? Será que os franceses son máis traballadores ca nós? Será porque ao ser un produto autóctono e ao terlle máis cariño póñenlle maior empeño? Eu supoño que a costume e tradición de facelos tira por un para poñerse cada mañá, como un percorrido por estrada que cremos lonxano, pero que se, obrigatoriamente o temos de percorrer unha vez por semana, a lonxanía vai quedando nun segundo plano e aquel lugar chegará incluso a parecernos que está só uns metriños máis alá do mundo coñecido. A carreiriña dun can.

Pois co ánimo da carreiriña dun can nos puxemos onte á tardiña a facer os desexados croissants, pensando na complicación que suporía darlles forma. Primeiro fixemos a masa nai, logo mesturámola con máis fariña, azucre, leite. Formamos unha bóla e deixámola en repouso, envolta en papel film, toda a noite. Xa pola mañán puxémonos a dobrar a masa semifollada. Este paso resultounos o máis complicado, non obstante, coa paciencia debida, fómoslle dando forma para, finalmente, cortalos en triángulos máis ou menos homoxéneos, enroscalos e metelos ao forno prequentado.

O resultado, como se aprecia na imaxe, foi bastante satisfactorio, para tratarse da primeira vez. Quizás deberiamos deixar repousar na neveira un pouco máis -30 min.- a masa logo de cada dobra. Son tres dobras as  indicadas, nós démoslle catro, sen decatarnos. Uns pouquichiño máis de forno tampouco lles viña nada mal.

Non obstante, despois de feita a proba, consideramos que non é tan difícil como a xente comenta. Seguro que os que o din nunca se puxeron a facelos. Ou non lles gusta cociñar o suficiente.

Agora toca indagar se cabe a posibilidade de meter os trianguliños no conxelador  para poder unicamente desconxelar, enroscar, fornear e consumir. Así fixemos con parte da masa, gardámola nun taper cos trianguliños separados entre si con papel de forno.

Agora teremos cruasáns caseiros cada día.

Xa era hora!

Intentaremos depurar a nosa técnica e corrixir os erros cometidos. Porque como case todo na vida “querer é poder”.