O TEMPORAL COMO ESPECTÁCULO

Un dos grandes problemas do turismo como negocio é o seu alto grao de estacionalidade. O obstáculo acrecéntase nun destino coma o noso, no que os meses invernais son tan chuviosos e ventosos. A chuvia e o vento, polo xeral, acubillan  as persoas nas súas casas á calor da lareira e as televisións ferven de actividade a partir do lusco e fusco, pois outra cousa non se soe ter que facer, ao non se poder cavar no terreo desas horas –a iluminación pública aínda non se utiliza para a actividade labrega-, por iso a xente no rural vivimos ao son da luz do día e da noite, como tamén da climatoloxía que lle cadre. Se o tempo axuda e non chove, sempre se pode un expandir un pouco camiñando polas estradas da aldea durante un anaquiño para estirar as pernas e respirar o aire frío e húmido que roxa as fazulas da xente.   

Esta cadencia vital soe cambiar por dous fenómenos climatolóxicos: cando o tempo é claramente soleado, e  cando o mar decide anoxarse de tal xeito, que a súa contemplación se convirte en espectáculo para os que aquí residimos.

Trátase dunha función reservada, como apuntamos, para indíxenas, pois raramente os forasteiros se deciden pasear por aquí cando isto acontece. E como non acontece en días sinalados no almanaque como cando os días son santos ou feriados, sempre se collen por sorpresa e a deshora, naquelas horas en que a natureza decide manifestarse con formas diferentes ás coñecidas polos alleos, aqueles que non a habitan de cotío. É entón, só entón, cando se produce a maxia de que os pés se cubran de terra, á vista dos demáis, que tamén están.