“Viajar?
Para viajar basta existir. Vou de dia para dia, como de estaçao para estaçao,
no comboio do meu corpo, ou do meu destino, debruçado sobre as ruas e as
praças, sobre os gestos e os rostos, sempre iguais e sempre diferentes, como,
afinal, as paisagens sâo.
Se
imagino, vejo. Que mais faço eu se viajo? Só a fraqueza extrema da imaginaçâo
justifica que se tenha que deslocar para sentir.
…
A
vida é o que fazemos dela. As viagens sâo os viajantes. O que vemos nâo é o que
vemos, senâo o que somos.
O
único viajante com verdadeira alma que conheci era um garoto de escritório que
havia numa outra casa, onde em tempos fui empregado. Este rapazito coleccionava
folletos de propaganda de cidades, países e compañías de transportes. (…) Ía às
agências de turismo, em nome de um escritorio hipotético, ou talvez em nome de
qualquer escritorio existente, posiblemente o próprio onde estava, e pedia
folletos sobre viagens para a Itália, folletos de viagens para a Índia,
folletos dando as ligaçôes entre Portugal e a Australia.
Nâo
só era o maior viajante, porque o mais verdadeiro, que tenho conhecido: era
também uma das pessoas mais felices que me tem sido dado encontrar. Tenho pena
de nâo saber o que é feito dele, ou, na verdade, suponho somente que deveria
ter pena; na realidade nâo a tenho, pois hoje, que passaram dez anos, ou mais,
sobre o breve tempo em que o cocheci, debe ser homem, estúpido, cumplidor dos
seus deveres, casado talvez, sustentáculo social de qualquer – morto, enfim, em
sua mesma vida. Ë até capaz de ter viajado com o corpo, ele que tâo bem viajava
com a alma.”
Fernando Pessoa. Livro do desassossego
Viaxar
coa alma pode que sexa a única maneira de viaxar en plenitude. Cada persoa é un
mundo e o traballo das imaxinacións particulares é a máquina que convida a
partir. Álvaro Cunqueiro non coñecía Bretaña cando describiu os lugares que
aparecen nas Crónicas do Sochantre, pero tiña o seu imaxinario pleno de
facultades para comezar unha viaxe marabillosa. Abofé que conseguiu situarnos
nun espacio e tempo e nunha realidade ficcional que o noso espírito fixo
verdadeira. Quizás porque non só describía espacios, senón tamén formas de vida
que nos resultan interesantes aos que gozamos coa súa lectura. Quizás
desexásemos poder estar alí e contemplar o río Oust, pasear polas rúas feitas en pedra de Pontivy,
entrar na xastrería de Quimper ou visitar, ainda que fose de breve estancia, o
solar de Paimpont, que de alí disque era natural a familia De Crozon.
Un
breve exercicio de fabulación pode ser a semente para iniciar unha nova viaxe.
Uns lugares resultarannos máis atractivos ca outros tendo en conta o poder do
noso imaxinario e con el, se lle cadra,
os camiños, a xente, a gastronomía, os ríos, o clima, a tradición, as
crenzas, a poboación de animais, as festas, e calquera outro elemento ou
circunstancia fútil, pode constituirse en forza inicial que nos empurre a elixir un trazado de ruta e non
outro.
Que
fai un viaxante desposuído de tales motivacións? Básicamente, cremos nós,
desprazarse.
É de
seguro que a xente dos outros lugares teña tamén ollos para ver e boca para
comer e falar, así como pernas para camiñar, os ríos sexan correntes de auga
que descenden con máis ou menos caudal das montañas cara aos vales, e os
desertos constitúan grandes montóns de area que se desprazan coa axuda do
vento. Por iso as viaxes son os viaxantes, e en menor medida as cousas que
vemos ou tocamos ao tempo que as fotografamos. Que absurda resultan as
fotografías nestes casos, sobre todo as copias do xa fotografado, pero coa nosa
imaxe pousando, nun collage insípido e irreverente para quen viaxa coa alma!
 |
| O Cabo Ortegal, lugar de soños |
No hay comentarios:
Publicar un comentario